Sedlaczek-Komorowski (pierwotnie Sedlaczek) Ludomir (1903–1972), antropolog, lekarz psychiatra. Ur. 31 VIII we Lwowie, był synem Wiktora Sedlaczka, i Filipiny (używała też imienia Felicja) z Dominikowskich, bratem Stanisława Sedlaczka (zob.). Od 22 I 1929 używał podwójnego nazwiska po adopcji przez Kazimierza Mieczysława Komorowskiego, emerytowanego dyrektora Składów Krajowych w Krakowie.
S. uczył się w gimnazjach lwowskich: VIII państwowym realnym i prywatnym im. Zygmunta Krasińskiego w l. 1913–18, a następnie krakowskich: IV im. Henryka Sienkiewicza i VII realnym, w którym uzyskał 4 VI 1921 świadectwo dojrzałości. Podczas walk o Lwów w r. 1918 i w r. 1920 zgłaszał się jako ochotnik do wojska, ale nie został przyjęty z powodów zdrowotnych. Studiował na UJ w l. 1921–2 i 1925–7 na Wydz. Filozoficznym, a w l. 1922–5 i 1928–9 na Wydz. Lekarskim. Specjalizował się z antropologii u Juliana Talko-Hryncewicza i psychiatrii u Eugeniusza Artwińskiego. Dn. 28 II 1927 uzyskał stopień doktora filozofii z zakresu antropologii na podstawie rozprawy Dregowiczanie. Studium antropologiczne. Przyczynek do paleontologii Białej Rusi (Kr. 1929), a 6 XII 1932 stopień doktora wszech nauk lekarskich. Już podczas studiów został w r. 1923 w Zakładzie Antropologii UJ młodszym asystentem, a w l. 1928–35 był starszym asystentem. Prowadził zajęcia z antropologii dla studentów Wydz. Lekarskiego (1928–30), słuchaczy Studium Wychowania Fizycznego (1929–35) oraz w zastępstwie J. Talko-Hryncewicza na Wydz. Filozoficznym (1931–3). W r. 1930 S.-K. odbył podróż naukową do Czech, Austrii i Niemiec. Badał pod względem antropologicznym szczątki Bolesława Chrobrego (1926) i gen. Józefa Bema (1929). W r. 1933 na XIV Zjeździe Lekarzy i Przyrodników Polskich w Poznaniu przedstawił referat Czaszki z grobów rzędowych z XI wieku ze Strzemieszyc („Przegl. Antropologiczny” 1934) z ich opisem dokonanym zmodyfikowaną przez siebie metodą R. Routila. W l. 1934–5 wziął udział w badaniach antropologicznych ludności Śląska pod kierunkiem Kazimierza Stołyhwy; wspólnie opublikowali m.in. Stan i potrzeby nauki polskiej o Śląsku w zakresie antropologii („Pam. Inst. Śląskiego” T. 1: 1936, toż po niemiecku, Berlin-Dahlem 1936). Współpracował z „Przeglądem Antropologicznym”, umieszczając na jego łamach sprawozdania, recenzje i artykuły, np. O rzadkiej anomalii zębowej (T. 4: 1929, toż „Kron. Dentystyczna” 1931 nr 1–2). Interesowała go też problematyka z pogranicza archeologii, np. Człowiek kultury pucharów dzwonowatych w Polsce („Wiad. Archeol.” 1935). Od r. 1936 S.-K. zmienił zainteresowania i objął posadę lekarza w Państwowym Zakładzie Psychiatrycznym w Kulparkowie pod Lwowem. Podczas okupacji niemieckiej był od stycznia 1943 lekarzem kolejowym w rejonach Stojanowa i Lwowa-Podzamcza, a po ponownym wkroczeniu wojsk sowieckich specjalistą neuropatologiem w Centralnym Szpitalu Kolejowym we Lwowie.
Po wojnie S.-K. osiedlił się w Gdańsku, gdzie w lipcu 1946 na Akademii Lekarskiej został starszym asystentem Kliniki Psychiatrycznej, pomagając w jej zorganizowaniu prof. Tadeuszowi Bilikiewiczowi. W l. 1949–52 był w tejże uczelni (przekształconej w r. 1950 w Akademię Medyczną) adiunktem. Przygotowywał wówczas rozprawę habilitacyjną z pogranicza antropologii i psychiatrii na temat morfologicznej charakterystyki psychicznie chorych. Mimo pozytywnych opinii, m.in. Jana Czekanowskiego, praca ta nie została przyjęta, gdyż odbiegała od dyrektyw obowiązujących wówczas w tych dziedzinach. Ponadto zajął się S.-K. problematyką leczenia padaczki, epidemiologii porażenia postępującego, wpływu przeżyć wstrząsających na przebieg psychoz oraz zagadnieniami psychochirurgii i ogłaszał na ten temat artykuły, m.in. w „Zdrowiu Psychicznym” i „Roczniku Psychiatrycznym”. Był współautorem rozdziału Lecznictwo psychiatryczne w drugim wydaniu pracy T. Bilikiewicza „Psychiatria kliniczna” (W. 1960).
W r. 1952, po odrzuceniu przez ówczesne władze kandydatury S-ka-K-ego na kierownika Katedry Psychiatrii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie, został tam dyrektorem Wojewódzkiej Poradni Zdrowia Psychicznego oraz wojewódzkim psychiatrą dla województw szczecińskiego i koszalińskiego. Dzięki dużym zdolnościom organizacyjnym polepszył znacznie stan służb psychiatrycznych w całym regionie. Zainicjował zarządzenia regulujące hospitalizację psychicznie chorych, uruchomił tzw. stacjonar przy Wojewódzkiej Przychodni Zdrowia Psychicznego i wyszkolił pierwsze kadry psychiatryczne, co pozwoliło otworzyć obwodowe przychodnie zdrowia psychicznego w Stargardzie Szczecińskim, Pyrzycach i Goleniowie. Ogłosił wówczas artykuły, m.in. Odpowiedzialność sądowa w przypadkach nerwic („Nowe Prawo” 1962 nr 6) i Z rozważań nad aktualnym orzecznictwem sądowo-lekarskim w związku ze współczesnymi zdobyczami wiedzy lekarskiej (w: „Pamiętnik II krajowej konferencji naukowej z zakresu medycyny sądowej” Szczecin 1961). W r. 1963 został przeniesiony decyzją Min. Zdrowia i Opieki Społecznej na stanowisko zastępcy dyrektora ds. lecznictwa Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Lubiążu pod Wrocławiem. Jesienią 1966 przeprowadził się do Krakowa i mimo pogarszającego się stanu zdrowia podjął pracę lekarza psychiatry w III Dzielnicowej Przychodni Zdrowia przy ul. Długiej. Dn. 30 IX 1971 przeszedł w stan spoczynku.
S.-K. był w l. 1929–52 członkiem Komisji Antropologicznej i Prehistorycznej PAU. Ogółem opublikował 23 prace (17 antropologicznych i 6 psychiatrycznych). Zmarł 16 II 1972 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu w Krakowie-Prokocimiu. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie zawartym w r. 1938 z Janiną z Chruścielów miał S.-K. córkę Krystynę (ur. 1939), po mężu Król.
Encyklopedyczny słownik psychiatrii, Wyd. 3 poprawione i rozszerzone, W. 1986; Leksykon psychiatrii, W. 1993; Katalog wydawnictw Polskiej Akademii Umiejętności Kr. 1948 I, II; – Czekanowski J., Antropologia polska w międzywojennym dwudziestoleciu 1919–1939, W. 1948; Jasicki B., Sto lat antropologii polskiej 1856–1956. Ośrodek Krakowski w latach 1908–1956, Wr. 1957 s. 27, 31, 37, 39, 41, 53–4, 57; Polska Akademia Umiejętności 1872–1952. Nauki lekarskie, ścisłe, przyrodnicze i o ziemi, Wr. 1974; Zarys dziejów nauk przyrodniczych w Polsce, W. 1983; – „Dzien. Pol.” 1972 nr 41 (nekrolog); „Przegl. Antropologiczny” T. 1: 1926 – T. 17: 1951; „Psychiatria Pol.” 1972 nr 4 s. 483–7 (wspomnienie pośmiertne A. Bilikiewicza, bibliogr., fot.); – Arch. PAN: Zespół «Minerwa»; Arch. UJ: sygn. S II 619 (teczka osobowa), WF II 478 (teczka doktorska); – Informacje córki, Krystyny Król z Kr.
Stanisław Sroka